Η Μεγάλη Παρασκευή… Μια ημέρα βουβή, γεμάτη έναν πόνο που σιωπά και αντηχεί βαθιά στην ψυχή. Σαν μια πληγή ανοιχτή στην καρδιά της ανθρωπότητας, θυμίζει την ύψιστη θυσία, την αγάπη που ξεπέρασε τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης.
Σήμερα, ο ήλιος μοιάζει να κρύβει το φως του, νιώθοντας κι αυτός τη σκιά της απώλειας. Οι καμπάνες σιγούν, λες και κρατούν κι αυτές πένθος για τον Άνθρωπο που έγινε θυσία για όλους εμάς. Στους άδειους ναούς, η απουσία Του είναι πιο έντονη από ποτέ, ένας σιωπηλός ύμνος στην ταπεινότητα και την ανιδιοτελή αγάπη.
Σκεφτόμαστε το δράμα της Σταύρωσης, τον πόνο των αθώων χειλιών που ψιθύριζαν συγχώρεση, την αγωνία της Μάνας που έβλεπε τον Υιό της να ανεβαίνει τον δικό Του Γολγοθά. Κάθε καρφί, κάθε σταγόνα αίματος, μια κραυγή σιωπηλή για την αδικία, για την τυφλή βία, για την ανθρώπινη σκληρότητα.
Όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σιγά σιγά, αρχίζει να διαφαίνεται μια αχτίδα ελπίδας. Γιατί η θυσία Του δεν ήταν το τέλος. Ήταν η αρχή. Η αρχή της λύτρωσης, της συγχώρεσης, της αιώνιας αγάπης που νίκησε τον θάνατο.
Ας αφήσουμε σήμερα την καρδιά μας να πλημμυρίσει από αυτή τη συγκλονιστική αγάπη. Ας σιωπήσουμε κι εμείς, ας αναλογιστούμε το μεγαλείο της θυσίας Του και ας αφήσουμε την ελπίδα της Ανάστασης να φωλιάσει στην ψυχή μας. Γιατί ακόμα και μέσα από τον πιο βαθύ πόνο, γεννιέται η πιο δυνατή ελπίδα. Η ελπίδα της νίκης της ζωής επί του θανάτου, της αγάπης επί του μίσους, του φωτός επί του σκότους.
Καλή Μεγάλη Παρασκευή. Ας είναι η ημέρα αυτή μια βαθιά ανάσα περισυλλογής και ελπίδας για όλους μας.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΩΣ
ΜΑΡΙΑ ΜΙΧΑΗΛΟΥ
